Przeczytanie "Nerve"- Jeanne Ryan zajęło mi niecałe 10 godzin. Książka idealnie wpisała się w mój gust, akcja, bohaterowie, wszystko zostało dokładnie przemyślane, tak, aby czytelnik nie zanudził się nawet przez chwilę. Punktem kulminacyjnym było zakończenie- zupełnie niespodziewane i skłaniające do refleksji, czyli takie, jakie większość z nas lubi.
Oprac. L. N.
„Porywająca opowieść o pięknie i okrucieństwie polskiej
prowincji. Kończy się wojna. Jan Łabendowicz odmawia pomocy uciekającej Niemce
i ta przeklina jego rodzinę. Wkrótce na świat przychodzi syn Jana: chłopiec o
śnieżnobiałej skórze. Kilkadziesiąt kilometrów dalej, w starej szafie wybucha
zapomniany granat, burząc życie Bronka Geldy i jego kilkuletniej córki. Na losy
Geldów i Łabendowiczów wpływają kolejne dziejowe zawirowania i przepowiednie, a
także osobiste słabości i obsesje. Drogi obu rodzin przecinają się w
zaskakujący i niespodziewany sposób. Na dobre zespaja je uczucie dwojga
odmieńców: introwertycznego albinosa i okaleczonej w płomieniach dziewczyny.”
To powieść o przemijaniu, przepełniona jest smutkiem i
nostalgią. Historia prowadzona jest z dwóch perspektyw, które potem się
spotykają. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak autor stworzył bohaterów. Mimo
realizmu magicznego, powieść jest bardzo realistyczna i mówi o problemach, z
którymi ludzie zmagają się na co dzień.
Oprac. H.P.
Josephine jest pilną uczennicą z dobrego domu. Surowi rodzice
oczekują, że dziewczyna będzie miała wybitne osiągnięcia w nauce i wyjedzie na
studia do Bostonu. Przez całe życie Josephine nie marzyła o niczym
innym, aż do momentu, kiedy jej najlepsza przyjaciółka postanawia zapoznać
ją z przyjaciółmi jej nowego chłopaka. Josephine, która od zawsze unikała
kontaktu z ludźmi, nagle jest skazana na towarzystwo trzech zupełnie
nieprzewidywalnych chłopaków.
Oprac. P.W.
Dwa krótkie opowiadania słynnego japońskiego pisarza, ale za to jakie?
Jest to moja druga książka z gatunku
literatury japońskiej i drugi raz się nie zawiodłam. Uwielbiam klimat tych
opowiadań, bajeczny, mroczny, pełen grozy i krwi. Makabryczne bajki na dobranoc.
Świetny klimat, przyprawiający o dreszcz. Ciężko mi nawet stwierdzić które
opowiadanie podobało mi się bardziej, oba były świetne. Czuję niedosyt i
żałuję, że było ich tak mało. Na pewno jeszcze nie raz będę sięgać po książki
japońskich pisarzy. Jeśli lubicie literaturę japońską i mroczne historie to
koniecznie zapoznajcie się z tą książką.
Oprac. P.W.
Kya jest inteligentną i wrażliwą dziewczyną, której udało się samodzielnie
przetrwać wiele lat samej. Już jako dziecko Kya była bardzo ciekawa bagien,
które nazywa domem i kochała przyrodę. Bohaterka pragnie miłości i tęskni za
obecnością ludzi. Zaczyna ona obserwować naturę i ptaki, dzięki czemu nie czuje
się taka samotna. Pewnego dnia, kiedy na jej drodze pojawia się równie
ciekawski i inteligenty chłopiec o imieniu Tate, zaczynają razem się uczyć i
poznawać otaczającą ich naturę.
Pod koniec 1969 roku, gdy na mokradłach zostaje znalezione ciało Chase’a Andrewsa, rozpoczyna się śledztwo. Mieszkańcy miasteczka bez wahania obwiniają za jego śmierć Kye, którą uważają za zwykłą i głupią dziewczynę z bagien, która jest gotowa dokonać czegoś tak okropnego.
CUDOWNA! Przez tę książkę się po prostu płynie, od początku nie mogłam się oderwać, cudowne przyrody dają niesamowity klimat, przez który można się poczuć, jakby się było na mokradłach. Bohaterowie również wspaniali. Kya w stu procentach skradła moje serce, podziwiam ją, że mimo tego ile wycierpiała, dalej jest silna i się nie poddaje. Bardzo podobał mi się również wątek miłosny, a właściwie to obydwa wątki miłosne, bardzo subtelne, uważam, że spodobają się nawet osobie, która nie przepada za tego typu wątkami w książkach. Ta książka była dla mnie prawdziwym rollercoasterem emocjonalnym, na zmianę łamała mi serce i dawała nadzieję. Uważam, że to książka idealna na jesienne wieczory, naprawdę można poczuć ten cudowny klimat. Szykujcie sobie herbatkę i jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, to koniecznie zabierajcie się do czytania. A jeśli już czytaliście, to zachęcam was również do zapoznania się z filmem.
Oprac. P.W.
Charlie Hall jest jedną z najlepszych złodziejek i włamywaczek. Dawniej
dziewczyna okradała głównie umbromatów, magów, którzy potrafią ożywić i
posłużyć się swoim cieniem do różnych, często okrutnych, rzeczy. Dziewczyna
próbuje zakończyć swoje dawne życie, bojąc się popełnienia kolejnych
nieodwracalnych błędów, ale w pracy w nocnym klubie często ma styczność z
mrocznym półświatkiem. Pewnego dnia Charlie zostaje zmuszona do powrotu do
przerażającego świata pełnego kłamstw i mroku.
Książka bardzo mi się podobała. Uważam, że pomysł na fabułę był bardzo
ciekawy i nieco inny. Akcja rozwija się powoli, przez co z początku może się
wydawać nudna, ale już od 200 strony aż do samego końca trzyma w napięciu i
potrafi zaskoczyć. Bardzo lubię styl pisania Holly Black. Już nie raz
miałam okazję czytać książki tej autorki i za każdym razem daję się pochłonąć
mrocznemu klimatowi pełnemu tajemnic, kłamstw i niespodziewanych zwrotów akcji.
Książkę bardzo Wam polecam. Oczywiście miała również swoje minusy, ale mimo
wszystko bardzo dobrze się przy niej bawiłam.
Oprac. P.W.
"Dorośli" czyli
przepięknie napisana opowieść o więzach rodzinnych, gorzkiej prawdy o
egoizmie, zazdrości, bezradności, próbie odnalezienia siebie oraz
miłości, która nie zawsze jest taka piękna i prawdziwa jakby się mogło
wydawać.
Ida jest architektką, która mimo swojego wieku wciąż nie zdecydowała się
na założenie rodziny. Kobieta powoli zaczyna zdawać sobie sprawę ze
zbliżającego się wielkimi krokami wieku średniego. Nie ma ona stałego
partnera, a macierzyństwo jest dla niej bardzo ważnym tematem. Podczas
wakacji wyjeżdża nad fiord do rodziny, gdzie mają wspólnie świętować
urodziny jej mamy. Zdesperowana kobieta w zaciszu spokojnej okolicy i
pięknych widoków próbuje odnaleźć siebie, zastanowić się nad swoim
dotychczasowym życiem i przyszłością.
Książka bardzo mnie poruszyła i skradła moje serce. Wydawać by się
mogło, że to krótka opowieść o wspaniałej rodzinie i cudownych wakacjach
w Norwegii, ale już po kilku stronach przekonałam się, że pozory mylą, a
z pozoru cudowna rodzina i cudowne życie przeistaczają się w tragiczną
historię, która małymi kroczkami zmierza ku katastrofie. Sposób, w jaki
jest napisana, sprawił, że nie tylko nie mogłam się od niej oderwać.
Przepełniona jest smutkiem i bólem, który poruszy nawet najtwardszego
czytelnika. Widać, że autorka z wielkim oddaniem i starannością potrafi
opisać sposób, w jaki jest traktowana bezdzietna singielka w średnim
wieku oraz ból, który jej towarzyszy przez ciągłe pytania i sugestie
rodziny oraz przyjaciół. Mimo małej ilości stron autorka zmieściła
niesamowite emocje oraz tyle treści ile wielu pisarzom nie udaje się
zmieścić w kilku tomowych powieściach. Książkę polecam starszym
czytelnikom. Osobiście mam w planach przeczytać ją ponownie jeszcze raz,
w wersji papierowej i liczę na to, że wyniosę z niej jeszcze więcej i
niektóre wątki staną się dla mnie bardziej zrozumiałe i poruszające. Nie
uważam, żeby osoby w wieku 15/16 lat nie mogły przeczytać tej książki,
ale jestem zdania, że starszy czytelnik zdecydowanie lepiej ją zrozumie i
więcej z niej wyniesie. Oprac. P.W.
Jestem wielką fanką fantastyki, więc kiedy dowiedziałam się, że odbywa się konkurs na przeczytanie książki fantasy, oczywiście się zgłosiłam. Nigdy wcześniej nie brałam w czymś takim udziału, i nie wiedziałam czego się spodziewać, ale przyznam, że trylogia „Opowieść o Vodimorze. Początek” Macieja Sobczaka mile mnie zaskoczyła. Są to części 2-4 całej sagi o Vodimorze, ale nie trzeba czytać pierwszej, żeby je zrozumieć. Książki te opowiadają historię Vodimore’a, który ze zwykłego chłopaka mieszkającego na wsi zmienia się w uzdolnionego wojownika próbującego odkryć swoją tożsamość. Podczas swojej podróży w poszukiwaniu zaginionego mentora spotyka Ducha Lasu, Darwala, człowieka z problemem alkoholowym, wodnika i nimfę, którzy od tej pory postanawiają się do niego przyłączyć. Zaczyna się lawina szalonych zdarzeń: porwanie, infiltracja wrogiego miasta, próba zabójstwa, polityczne zagrywki, a w końcu wojna. Pojawiają się wątki miłosne, intensywne walki, tajemnicze morderstwa. A w centrum tego wszystkiego Vodimore, który oprócz tego, że dowiaduje się coraz więcej o swoim pochodzeniu, zaczyna podejrzewać, że wokół niego działają jakieś siły nieczyste. Ja osobiście nie przepadam za wstawianiem chrześcijaństwa, ani innych istniejących religii, w książki fantasy, ale tutaj raczej mi to nie przeszkadzało, a w ostatniej części nawet mi się spodobało. Język pisania był dość potoczny, przez co łatwo mi się czytało, a ostatnią część, zresztą moją ulubioną, pochłonęłam w niecały dzień. Najlepszą częścią tej serii były dla mnie zwroty akcji, których było sporo, a których w ogóle się nie spodziewałam, przy jednym prawie się rozpłakałam ze śmiechu. Kapitalne były też rasy, o których wcześniej nie słyszałam, i ich różne systemy polityczne, a także imiona Darwali utworzone według jednego schematu. Główni bohaterowie byli niczego sobie, ale moim zdecydowanym faworytem był Stanisław, mimo jego problemów z alkoholem. Pojawiało się też bardzo dużo postaci pobocznych, które miały raczej mały wkład w historię, ale i tak je polubiłam, choć występowały u mnie problemy z zapamiętaniem niektórych imion. Miałam też pewien problem z przyzwyczajeniem się do narracji, która czasem była pierwszoosobowa, nawet kiedy Vodimore’a, który był narratorem, nie było na miejscu. Ogólnie rzecz biorąc, nie jest to seria, po którą sięgnęłabym sama z siebie, ale mimo wszystko cieszę się, że miałam okazję ją przeczytać i polecam ją osobom ze wszystkich przedziałów wiekowych. Oprac.D.S.
Maciej Sobczak jest autorem popularnego cyklu książek, których głównym bohaterem jest Vodimore. Każda z nich ma dodatkowy podtytuł, np. Część pierwsza “Anioł Stróż”, Część druga “Początek: Duch lasu”. Ponadto pisarz jest również autorem innych powieści, np. “Darwale i magiczne lustra” czy “Hologram”. Wszystkie one ukazały się w Wydawnictwie Poligraf.
Seria Opowieść o Vodimorze to opis przygody młodego chłopaka o imieniu Dario i jego przyjaciół, których poznaje w trakcie swojej wędrówki. Chłopak dostaje możliwość nauki u znanego w całej okolicy Gajcego. Po paru latach Gajcy znika zostawiając po sobie tylko list, w którym informuje swojego ucznia i parobka iż niebawem wróci, jednak to nie następuje.Dario wyrusza na wyprawę mającą na celu odnalezienie nauczyciela, jednak w trakcie poszukiwań sprawy trochę się komplikują. Chłopak nie wie jeszcze ile czeka go przygód i wyrzeczeń aby odnaleźć swojego mentora, któremu zawdzięcza wszystko co do tej pory osiągnął. W trakcie akcji ratunkowej dowie się iż nie jest tak naprawdę tym za kogo się uważał.
